Da ne ulazimo sferu korupcije i kriminala, koja je sinonim za Đukanovića, spoljnopolitički kurs Crne Gore za vrijeme njegovog mandata, odnosno  drugi dio njegove dugogodišnje vladavine, je idealan po evropskim standardima: Priznavanje Kosova kao države, članstvo u NATO, konfrontacija Rusiji, su između ostalih ključni argumenti evropske opredijeljenosti Crne Gore. Podsjetimo, ne tako davno, 2005. godine, crnogorsko-ruski ekonomski i politički odnosi su bili na vrhuncu, kada se ruski kapital slio na primorje, ali to je potrajalo svega par godina, do izbijanja svjetske ekonomske krize. Taj momenat je iskoristio Zapad, ili možda bolje reći Đukanović, kada je došlo do potpunog zaokreta i približavanja Zapadu. Odlaskom Đukanovića, a dolaskom Milatovića, ignorantno je misliti da će doći do korigovanja zvaničnih spoljnopolitičkih stavova Crne Gore, a to nam ujedno i govori kakav će odnos biti prema Zapadnom Balkanu.

Jakov Milatović, tridesetsedmogodišnji Podgoričanin, diplomirao je ekonomiju na Univerzitetu u Crnoj Gori kao student generacije, a zatim je školovanje nastavio u inostranstvu, boravivši od Sjedinjenih Država, preko Austrije, Italije, da bi magistrirao na Univerzitetu Oksford. Radio je u bankarskom sektoru, od čega se ističe zaposlenje u Evropskoj banci za obnovu i razvoj, da bi krajem 2020. relativno kao anonimus ušao u politiku kao ministar ekonomije u vladi Zdravka Krivokapića i, ispostaviće se, u kratkom roku došao do mjesta predsjednika Crne Gore.

Ne znamo da li je euforija među “Srpskim svijetom” radi odlaska Đukanovića ili radi dolaska Milatovića, ali se postavlja pitanje da li uopšte ima razloga za euforiju? Crna Gora je na ideološki suprotnim stranama sa Srbijom, a time i Republikom Srpskom. Srbija se igra pokreta nesvrstanih, predsjednik govori jedno Zapadu, drugo Istoku, a misli nešto treće. To je jasno svima. U predizbornoj predsjedničkoj debati u Crnoj Gori, koju inače treba pohvaliti kao krajnje civilizovanu, koja može da bude primjer za države regiona, jasno je da Crna Gora za razliku od Srbije nema dilemu o spoljnopolitičkom diskursu. U tom trenutku predsjednički kandidat Jakov Milatović jasno navodi da je on dio “suštinske želje i volje da Crna Gora postane dio evropskog svijeta, jer sam i ja bio i uvijek jesam dio toga svijeta”, dodavši da “ova zemlja zaslužuje da što prije postane punopravna članica Evropske unije”. U svijetu koji prijeti da će se podijeliti na dva suprotstavljena bloka, Crna Gora, država koja je prva na Z.Balkanu dobila kandidatski status, nema dilemu, ne kome je bliža – nego kome pripada. Milatović za crnogorsku ekonomiju pod Đukanovićem pežorativno kaže da je “centralno azijska ekonomija, a ne evropska, zato što su nam najveći turisti Rusi, a puteve grade Kinezi”. Poznat narativ? “Ja želim od Crne Gore da napravim evropsku Crnu Goru, i mi ćemo u narednih pet godina uvesti Crnu Goru u EU”, obećao je novi predsjednik Crne Gore.

Dijeljenje istih “evropskih vrijednosti” donosi i usklađivanje politike sa EU, a dobro je poznato kakva je politika EU na Balkanu. Novi predsjednik, Crnogorac pravoslavne vjeroispovijesti, neće progoniti SPC kao što je to radio prethodni predsjednik, ali ako neko misli da će doći do političke dileme prema odnosu sa “Srpskim svijetom”, jer se često pojmovi vjere i naroda pogrešeno izjednačavaju, taj griješi. Dobro je što novi predsjednik Crne Gore neće osvajati političke poene i graditi karijeru zastrašivanjem naroda time da je “Srpski svijet” u stvari “eufemizam za Veliku Srbiju”, ali značajne promjene po pitanju ključnih stvari kao što su Kosovo, ili stav o Srebrenici, nećemo vidjeti.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, Twitter nalogu i uključite se u našu Viber zajednicu.