Jugoistočna kineska pokrajina Hunan se može opisati kao slagalica sastavljena od strmih peščanih vrhova, duboko usečenih rečnih dolina i polja pirinča prekrivenih maglom. Planine pokrivaju preko 80 posto njene površine, ostavljajući mnoge izolovane zaseoke na obroncima planina da se razvijaju nezavisno jedan od drugog.

Baš tu, skriven među obroncima i rečnim naseljima, rodio se Nushu - jedino pismo u svetu koje su smislile i koristile isključivo žene, pišeBBC.

Nushu, ili u prevodu s kineskog "žensko pismo", je postao poznat u 19. veku, a pripadnicama etničkih grupa Han, Yao i Miao osigurao je slobodu govora koja nije bila česta pojava u to doba.

Neki stručnjaci veruju da ovo pismo datira iz vremena Song Dinastije (960-1279.) ili čak Šang Dinastije, stare više od 3.000 godina.

Pismo se prenosilo sa majki na kćerke, a koristile su ga sestre i prijateljice u feudalnoj Kini u periodu kada žene nisu bile u prilici da se obrazuju.

Mnoge od njih su bile nepismene, a kako bi naučile Nushu jednostavno su prepisivale pismo onako kako bi ga videle.

Tokom vremena, Nushu je proizveo upečatljivu žensku kulturu koja postoji i danas.

Pismo koje se ne izgovara

Neobično, tokom stotina ili čak hiljada godina, ovo pismo koje se ne izgovara je ostalo nepoznato izvan kineskog okruga Jiangyong, a svet van tog područja je saznao za njega tek 80-ih godina.

Danas, 16 godina nakon što je poslednji poznati maternji korisnik ovog starog šifriranog pisma preminuo, došlo je do njegovog svojevrsnog preporoda.

Dešava se u seocetu Puwei, kojeg okružuje reka Xiao i jedini put do njegovih nastambi je preko malog visećeg mosta.

Puwei je dospio u centar pažnje kao mesto istraživanja ovog kodiranog pisma, nakon što su naučnici stupili u kontakt sa dvestotinjak stanovnika Puweija koji su znali dekodirati Nushu.

Proglašen za kulturnu baštinu

Državno veće Kine je proglasilo Nushu 2006. godine Nacionalnom nematerijalnom kulturnom baštinom, a godinu kasnije sagrađen je i muzej u Puweiu, gde se pismo izučava.

Nushu se čita s desna na levo, svaki simbol predstavlja jedan slog, a originalno se pisalo s naoštrenim štapićem bambusa umočenim u improvizirano mastilo napravljeno od izgorenih ostataka u tradicionalnoj kineskoj posudi - voku.

Ovaj šifrirani način komunikacije među ženama služio je da se izbore sa poteškoćama kod kuće i u društvu, ali i da održe komunikaciju s prijateljicama u drugim selima.

Reči prijateljstva i sreće vezene su na maramicama, maramama za glavu, lepezama i pamučnim pojasevima, koje su razmenjivale.

Iako nikad nije pretočen u govor, žene iz ovih krajeva su koristile Nushu fraze i izraze u pesmama koje bi pevale tokom svojih druženja, radilo se o rođendanskim pesmama, žalopojkama ili bračnim žaljenjima.

Danas se ovo pismo smatra kao sredstvo komunikacije žena koje nisu mogle priuštiti privilegiju da nauče čitanje ili pisanje na kineskom jeziku, ali originalno se verovalo kako je ovo zapravo pismo prkosa prema duboko patrijarhalnom društvu tog perioda.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, Twitter nalogu i uključite se u našu Viber zajednicu.