Predsjednica Evropske komisije Ursula Fon der Lajen, koja beuspješno pokušava da uđe u cipele Angele Merkel, i koja nastupom više podsjeća na lokalnu bibliotekarku a ne na jednu od najmoćnijih žena svijeta, je izjavila da BiH nije ispunila sve što se od nje očekuje, i da je od statusa “kandidata” došla do  “uslovne pozicije pregovarača”. Umjesto datuma, dobili smo Plan puta regije ka EU. Evropski zvaničnici su majstori fraza koje u suštini treba da nam zamažu oči, i sakriju istinu da ni oni nemaju plan kad ćemo (skoro, ili ikad) ući u Uniju. TEKST SE NASTAVLJA NAKON VIDEO OGLASA

Njemački red i disciplina personifikovani, odnosno oličeni u replikama Bate Stojkovića u filmu Ko to tamo peva, gdje bi se “znalo ko šta radi” (ako dođu Nijemci) su opšta suprotnost današnjoj Evropskoj uniji tj. Njemačkoj kao njenoj najbitnijoj članici, i njenoj politici pridruživanja – gdje se ne zna šta ko treba da radi, jer su svi uslovi izgubili smisao, neke države decenijama čekaju u redu, a proces nasilne evropeizacije Ukrajine može toj državi donjeti članstvo preko noći.

Nakon godina obećanja, i novih-starih uslova, slabo ko vjeruje, a što je još važnije, slabo kome je stalo do članstva u EU. To više nije nešto čime EU može da trguje, jer je evroskepticizam u Republici Srpskoj, kao jednom od dva entiteta ove državne zajednice, u konstantnom porastu. Ništa bolje nije ni u Srbiji. Makedoniji su obećali ako promjeni ime da će ući u EU, a to se još nije dogodilo. U mikro istraživanju koje sam obavio u januaru ove godine među svojim prijateljima i poznanicima, dakle ljudima mlađe životne dobi, došao sam do zaključka da su mladi izgubili vjeru u EU. 41,2% ljudi je reklo da bi voljeli vidjeti BiH u EU, i u procenat isti broj ljudi da ne bi, dakle izjednačeno. Na pitanje da li očekuju da će BiH (ikada) pristupiti EU, 78,8% ispitanika je izjavilo da NE očekuju. Link ka cijelom tekstu i istraživanju je ovde: https://www.bijeljina.org/novosti/78447/64/Moji-prijatelji---Evroskeptici-ili-rusofili.html

Oklijevanje EU da se proširi na zemlje Zapadnog Balkana raspiriju anti-zapadni osjećaj u tim zemljama. Znamo da su neke komšijske zemlje na mnogo manjem nivou ispunjenosti EU uslova primljene u Uniju, kao što su bile Mađarska i Rumunija, koje su bile daleko siromašnije nego danas BiH, kao i one sa nerješenim unutrašnjim pitanjima kao što je Kipar (da ne spominjemo trenutni status Ukrajine). To što je BiH, tj. Republika Srpska daleko više povezana sa Zapadom u svakom smislu nego sa Istokom (Rusijom, Kinom), to Zapadu neće puno značiti u procesu predstavljanja Unije kao jedinog ispravnog puta.

EU u BiH ima geopolitički interes, i jedini način kojim bi mogli spriječe uticaj Rusije u BiH, ili barem da smanje, a što je njihova primarna briga, jeste punopravno članstvo, koje jednostavno nema alternativu ni u kakvom paketu pomoći, iznos nije bitan. Svima je postalo jasno da Evropska komisija proširenje Unije u ovom trenutku koristi isključivo kao geopolitički instrument, i čini se da je uopšteno evropski raison d'être u ovom trenutku izolacija Rusije.

Da bi EU primila BiH, preduslov je da mora da prepusti BiH svoj suverenitet, da ova zemlja prestane biti protektorat a to znači odlazak stranaca iz BiH, pogotovo ovih nelegitimnih, ako zaista želi da primi BiH u svoju zajednicu. To je korak koji, možda za njih nije lak, ali ga moraju napraviti.

Što se tiče naše države, njen ali i interes svih država kandidata treba da bude pristupanje EU, jer nam Mađari pokazuju da je mnogo lakše imati svoj stav i zastupati svoje interese kad već jednom postanete član EU, nego kad ste neintegrisani dio EU ili NATO, i o tome treba da razmišljaju kreatori politika u zemljama kandidatima za članstvo.

Na kraju, čini se da će članstvo prije biti dodijeljeno Ukrajini, zemlji koja je u jeku rata i ne zna se koje su joj granice, nego Bosni i Hercegovini, koja, istina, ima svoje boljke, ali daleko zanemarljivije od rata na svojoj teritoriji. Ako se to desi, kakvu poruku EU šalje zemljama kandidatima koje toliko dugo čekaju na pristup? Da započnu rat da bi bili primljeni?

Za vrijeme bivše nam države, Tito se između Istoka i Zapada opredijelio za neutralnost, i bio, između ostalog, inicijator Pokreta nesvrstanih. To je zanimljiva činjenica, jer ispada da ni u nekadašnjem državnom formatu nismo bili za Evropu, iako teritorijalno nedvosmisleno tu pripadamo. Ono što se promjenilo u odnosu na taj period, jeste da se granica Istoka i Zapada sa Balkana trenutno prebacila na područje Ukrajine, zemlje, od čije sudbine možda zavisi i sudbina drugih država evropskog tla koje imaju nerješena unutrašnja pitanja.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, Twitter nalogu i uključite se u našu Viber zajednicu.